Κομμάτια ζωής...

Αλήθεια, γιατί άνοιξα το Gay Παρθεναγωγείο ?

Λοιπόν....

Πάντα ήμουν ένας πολύ χαρούμενος άνθρωπος....Το χαμόγελο μόνιμο στο πρόσωπο μου....Και πολύ δυνατός χαρακτήρας....Και ιδιαίτερα κοινωνικός πάντοτε...Πολλά πράγματα (αποτυχίες,ερωτικές απογοητεύσεις κλπ) δεν με άγγιζαν ποτέ και τόσο.....Αλλά τώρα έχω αλλάξει.....

Και σε αυτό έχει συμβάλλει ο θάνατος του πατέρα μου....Από τότε έχουν αλλάξει πολλά μέσα μου...Δεν αντέχω να μαλώνω...Δεν αντέχω πια την κακία γύρω μου...Δεν αντέχω να τρώγονται με τα ρούχα τους άτομα που έχουν όλα τα καλά του Θεού.....Δεν ελέγχω το πόσο να στεναχωρηθώ....Και μια απλή αντιπαράθεση είναι ικανή να μου τα ξυπνήσει όλα μέσα μου.....

Αλλά αυτό που δεν αντέχω είναι που όλο αυτό το περνάω μόνος μου...Κανείς δεν μπορεί να με στηρίξει...Τα λόγια παρηγοριάς δεν βοηθούν σε τίποτα....Ο καθένας προσπαθεί να μου δώσει συμβουλές , όπως "Είναι νωρίς ακόμα/Θα το ξεπεράσεις/Να συνεχίσεις τώρα πια τη ζωή σου" και κανείς δεν κάθεται αν με ακούσει!Όλοι το βλέπουν ως κάτι όχι ιδιαίτερης σημασίας....Όλοι κοιτάνε να αποδυναμώσουν το ό,τι συνέβη.......Η αλήθεια βέβαια είναι πως μερικά πράγματα αν δεν τα βιώσεις δεν μπορεις να καταλάβεις τον άλλο ούτε να του συμπαρασταθείς....

Ίσως φταίει και το ότι είναι σχετικά νωρίς....Στις 14 αυτού του μήνα κλείνουν 5 μήνες μπαμπά από τότε που έφυγες....5 μήνες.....5 μήνες που περνάω δύσκολα......5 μήνες που όλοι νομίζουν πως επειδή γελάω και βγαίνω έξω , ότι είμαι καλά...5 μήνες που προσπαθώ να στυλωθώ ψυχικά και να βρω ισορροπίες....5 μήνες που τους πέρασα μία στο νοσοκομείο , μία με ηρεμιστικά χάπια,μία με κλάμματα και μία με κατάθλιψη...

Σκέφτηκα ότι αφού δεν είχα τους "κατάλληλους" φίλους για να με στηρίξουν , θά'πρεπε να κάνω ένα ταξίδι....Και έκανα...Πήγα στην Αγγλία μία εβδομάδα.....Μόνος μου....Για 3 μέρες μετά ήμουν οκ , όμως δεν με έπιασε αρκετά η "επίδραση"...Πήγα στην Θεσσαλονίκη , στα Γιάννενα ,γύρισα τη μισή Κρήτη ,πήγα 4 μέρες στη Κοπενχάγη...Πήγα στο Μόναχο......Μόνος μου ...ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ !

Και όλα αυτά να έρχονται ξανά και ξανά σε λούπα....Η κατάθλιψη και τα χάπια, το κλάμμα και το "χάσιμο" της επόμενης μέρας....Και όλα αυτά μόνος μου....Μέσα σε όλες τις καθημερινές υποχρεώσεις....Και μέσα σε όλα αυτά να στηρίζω και τη μάνα....Και τα αδέρφια μου...Και όλα αυτά επειδή εγώ θεωρούμαι από όλους ο πιο δυνατός....Έτσι οι φίλοι μου αντί να έρθουν πιο κοντά , απομακρύνθηκαν....Γιατί πιστεύουν ότι δεν τους έχω ανάγκη....Και τους έδωσα να καταλάβουν πως δεν είμαι καλά και πως τους χρειαζόμουν...Αλλά προτίμησαν να απομακρυνθούν...

Αυτός είναι ένας λόγος που "εγκαινίασα" αυτό το blog...Για να περνάω τις ώρες μου με κάτι που θα με βοηθάει να ξεχνιέμαι....Γιατί ήθελα να αποκτήσω φίλους γκέυ...Έστω και από εδώ...Όλους εσάς που μπορώ να ¨συζητήσω¨ ό,τι με απασχολεί χωρίς να αντικαθιστώ το "αυτός" με το "αυτή" και το "ο πρώην" με το "η πρώην"......Ήθελα να ξεφύγω....Και από το θέατρο που παίζω ως "στρειτ" μπροστά σε όλους.....Γιατί αυτή την περίοδο και αυτό με βάραινε πολύ...

Και φίλος δεν είναι αυτός που τον παίρνεις τηλέφωνο και πάτε για ποτό..Γιατί αν είναι έτσι , η μισή Αθήνα φίλοι μου είναι....

Φίλος είναι αυτός που δεν θα ξεχάσει το πρόβλημά σου μετά από λίγο ούτε αυτός που θα το αποδυναμώσει επειδή δεν ξέρει ή δεν μπορεί να σε στηρίξει....

Βρίσκομαι σε αναζήτηση φίλων....

Και την ψυχικής μου ηρεμίας.....

Αχ ρε μπαμπά..Άτιμο πράγμα ο καρκίνος....Ήμουν ο μόνος που πίστεψα ότι θα το ξεπερνούσες....Αλλά δεν μου έκανες το χατήρι....

Πονάω μπαμπά......ΠΟΝΑΩ ....Όσο περνάει ο καιρός, όλο και πιο πολύ πονάω......

Υ.Γ.1.Mahler76...Εσύ με "ενέπνευσες" να το γράψω αυτό ...Επειδή είπαμε κάτι για φίλους στο προηγούμενο post...

Υ.Γ.2.Νόμιζα πως είναι πολύ νωρίς για αυτό το πόστ....Αλλά αυτό και άλλο ένα τα έχω στο μυαλό μου να τα δημοσιεύσω από την πρώτη μέρα που άνοιξα το blog...Τέσπα..δικό μου είθναι το blog  , ό,τι θέλω  postάρω ....